Не бев ни породена кога го слушнав првото: „Само чекај и ќе видиш“.

Ѝ кажував на една пријателка на работа дека имам проблеми со спиењето. Во 30-тата недела од бременоста спиењето беше речиси невозможно. Се чувствував како да не можам да бидам поголема и не може да ми биде понепријатно.

На мое изненадување, мојата пријателка, мајка на две деца, се насмевна.

– Мислиш дека си уморна сега? Само чекај и ќе видиш – рече таа. Тоа беше моето прво „само чекај“ од безброј коментари. Како мајка првпат, бев очајна за добар совет барајќи од поискусните родители да ми помогнат во навигацијата во новата фаза на одржување една мала личност во живот. Но, бев изненадена од тоа колку често го добивав овој коментар.

Обично на секое мое жалење за состојбата, наместо помош или емпатија, добивав:

– Сè уште ништо не си искусила, отфрлајќи го моето искуство. – Те болат градите сега? Чекај додека не почне доењето.

– Не спие без тебе? Чекај додека да стигнеш до четиримесечната регресија на спиењето.

Фреквенцијата на овие коментари беше збунувачка и фрустрирачка. Стискав заби при секое „само чекај“, подготвувајќи се за она што знаев дека ќе дојде. Наместо да бидат корисни (иако мислам дека тоа и е целта на тој што ги изговара), овие предупредувања за тоа какви ужасни работи чекаат зад аголот влеваат вознемиреност и ја хранат нашата несигурност.

Како млади родители кои имаат бебиња и воспитуваат мали деца во пандемија со нов вирус, зарем немаме доволно високи нивоа на прекумерен страв? Овој неизвесен, вознемирувачки период не треба да биде со поддршка од другите родители? Она што го научив за време на пандемијата е да живеам во моментот наместо да се грижам за светот што не можам да го контролирам.

Но, потоа се фатив во ситуација во која станав една од нив. Кога ќерка ми имаше 14 месеци, отидовме да ја земеме поштата од претходната газдарица на станот каде што живеевме. Газдарицата ја отвори вратата со новороденче во рацете.

– Имаме среќа, навистина многу спие – рече таа.

– Тоа е одлично. Но, само…

Морав да ги вратам зборовите назад во мојата уста. Има шест дена, секако дека спие. САМО ЧЕКАЈ да дојдат утрата на зомби-мајка. Но, само се насмевнав и реков колку е убав и ѝ честитав на новата мајка.

Потоа ме погоди: мајките со вакви коментари не мислат лошо, тие само сакаат да се видат нивните лузни од битките што ги биеле. Сакаат да знаете дека биле таму и дека и тие ја преживеале таа фаза, а и наредната. И сакаат да знаеш дека не е сè толку радосно – далеку од тоа. Исто така, тие знаат дека сите овие работи брзо се движат. Но, наместо коментарот: „Само почекај за работите да станат навистина ужасни“, треба да го прославиме моментот во кој се наоѓаме и треба да им помогнеме на другите уморни родители искрено да се радуваат на она што е следно.

Само чекај да дојдат добрите работи, како првата насмевка на бебето. По неколку недели, кога ќе ве погледнат и ќе ви се насмевнат, вреди за сите долги, непроспиени ноќи.

Наместо: „Само чекај твоето бебе да биде подвижно и да не можеш да го тргнеш погледот ни секунда, и никогаш повеќе нема да седнеш“, обидете се со: „Кога ќе научи да оди, светот на твоето дете се отвора. Само чекај да видиш што ќе прави.“

Пред неколку недели, кога дознав дека сум бремена, повторно се појавија сите тие „само чекај“ што ги слушав во текот на првата бременост.

– Мислиш дека едно дете е многу? Само чекај да го добиеш второто – нема да имаш ни малку слободно време за себе.

– Само чекај додека добиеш две деца под две години.

– Никогаш повеќе нема да спиеш.

Но, гледајќи ја Луси како расте и учи и станува голема сестра, со сите сложености и нередот?

Навистина, едвај чекам.

Автор: Амберли Мекатер
Извор